Τις μέρες αυτές σ’ όλα τα σχολεία γίνονται γιορτές για τη λήξη του σχολικού έτους.
Μακάρι να μπορούσε κάποιος να παραστεί σε όλες τις γιορτές, διότι η κάθε μια έχει
τη δική της ομορφιά και είναι το αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας
του διδακτικού προσωπικού- των γονέων του συλλόγου τους με πρωταγωνιστές
τα ίδια τα παιδιά.
τα ίδια τα παιδιά.
Χθες 14 Ιουνίου 2017 είχα την ευκαιρία να παραστώ σε μια τέτοια γιορτή του
Σχολείου Εξωμβούργου. Είναι σχολείο το οποίο γνωρίζω πολύ καλά, διαπιστώνω
συνεχώς την εργασία που γίνεται εκεί και ομολογώ ότι με εντυπωσίασε
η πρόσκληση που μου στάλθηκε για να παραστώ.
Πήγα και σ’ αυτό το σχολείο, διότι κάπου αδικείται.
Δεν αδικείται από τη σχολική επιτροπή του Δήμου, ούτε από την πολιτεία,
αλλά δυστυχώς από κάποιους γονείς μιας μεγάλης περιφέρειας της ενδοχώρας τ
ου νησιού που δεν έχουν αντιληφθεί την πολύμορφη αξία του και άθελά τους
«το τιμωρούν»: Στέλνουν τα παιδιά τους σε άλλα σχολεία που αντιμετωπίζουν χώρους διδασκαλία,
«το τιμωρούν»: Στέλνουν τα παιδιά τους σε άλλα σχολεία που αντιμετωπίζουν χώρους διδασκαλία,
ενώ το σχολείο του Εξωμβούργου κινδυνεύει συνεχώς
να υποβιβάζεται λόγω του μικρού αριθμού των μαθητών.
Διαπίστωσα και αυτή φορά, όπως είδα γραμμένο σε ένα μεγάλο πανό
της αυλής του σχολείου, κάθε μαθητής και μαθήτρια βεβαίωνε όλους τους παρόντες στη γιορτή ,
ότι σ’ αυτό το σχολείο: «ΠΡΟΣΕΧΩ-ΔΙΑΒΑΖΩ- ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ».
Με την πλούσια και πρωτότυπη γιορτή τους πράγματι απέδειξαν ότι:
και πρόσεχαν στη διδασκαλία των δασκάλων τους και διάβαζαν τα μαθήματά του και
νοιάζονται και για το χορό και για τον αθλητισμό.
Ένα όμορφο λοιπόν και σύγχρονο εκπαιδευτικό πρόγραμμα
ενός σχολείου που βρίσκεται μέσα σ’ ένα παραδεισένιο περιβάλλον
που χιλιάδες σχολεία της Ελλάδος θα ζήλευαν, αν το γνώριζαν.
Τι άλλο θα μπορούσαν να περιμένουν τα παιδιά των χωριών
της μεγάλης αυτής περιοχής της ενδοχώρας της Τήνου;
